Acoustic Folk-blues uit Australië In samenwerking met Dé Blueskrant “…he with the voice and soul to raise the dead and she with the melody to make them glad to be alive.” Chris Kenna en Melissa Cox ontmoetten elkaar in 2008 op een muziektent in Parijs. De twee Australische muzikanten woonden als expats in de Lichtstad, maar hun paden waren totaal verschillend en brachten hen daar… Chris Kenna groeide op op een boerderij in het zuidwesten van Victoria, Australië. Als jongen leerde hij koeien met de hand melken en konijnen vangen met zijn broers; hij maakte zijn eerste elektrische gitaar van een blok hout toen hij 14 was. Zijn eerste album was Bob Dylans “Blood on the tracks”; zijn eerste held was Jimi Hendrix; zijn eerste liefdesverdriet was toen hij op de radio hoorde dat Stevie Ray Vaughan was neergestort in een helikopter. Het is nog steeds zijn grootste liefdesverdriet. Hongerig naar het leven als rockster, domineerde hij al snel podia voor zijn eigen bands, en schreef hij support voor rocksterren uit Oz op zijn naam, waaronder Midnight Oil, Men at Work, The Church en Ian Moss (Cold Chisel). Maar nadat hij midden in de woestijn een Franse vrouw tegenkwam, pakte hij zijn biezen en volgde haar naar Parijs, met een gehavende akoestische gitaar en een hoofd vol liedjes. In de lichtstad ontwikkelde hij een akoestische bluesstijl voor solo’s, waarmee hij op een aantal van de grootste podia van de stad heeft gespeeld, als support voor (onder anderen) Jeff Beck, Peter Green en Tommy Emmanuel. Ondertussen droomde Melissa Cox er al van om in Parijs te wonen sinds ze tien jaar oud was, waar ze klassieke viool leerde in Sydney. Ze had haar viool Claude genoemd, naar Debussy; maar werd al snel aangetrokken door jazz, en daarna door folk en rock, en wereldmuziek. Onder de naam Black Sesame bracht ze een album uit met electropopnummers tussen haar residenties als jazz-zangeres in Tokio en Guangzhou. Maar het was Parijs waar ze van droomde; en een uitnodiging om filmcompositie te studeren aan L’Ecole Normale de Musique zag de droom werkelijkheid worden. Melissa speelde al snel viool naast Elliott Murphy en Olivier Durand, Inga Liljeström en Delaney Blue. Op een avond tijdens een jamsessie in Parijs hoorde ze door een waas van rook en whisky een rijke, ruwe stem zingen over een oud landhuis. De zanger was helemaal in het zwart gekleed, met lang haar en cowboylaarzen. Hij sprak haar aan tijdens de pauze; vroeg haar om een ​​nummer met hem te spelen. Ze speelden samen tot het ochtendgloren. Sindsdien spelen ze samen. Kenna & Cox hebben samen drie albums opgenomen: “One night in Paris” (2012 – livealbum); “Long way home” (2016) en hun nieuwe studioalbum opgenomen met een volledige band, “Shipwrecked” (2020)

Sint en zijn Pieten en heel veel ouders met kinderen zullen rond 14.00 uur met de boot aankomen bij de Loswal in Wijhe. Vanaf de Loswal zal de Sint en zijn gevolg vertrekken richting het oude gemeentehuis op het Van Dedemplein.

De een-na-laatste show Geen podium te klein, geen festival te groot In 50 jaar speelde Barrelhouse meer dan 2.000 concerten, steeds in dezelfde bezetting. Geen zaal was te klein, geen festival te groot. De band bouwde een enorme live reputatie en won met hun muziek tweemaal een Edison. Met hun afscheidstour in 2024 spelen ze nog eenmaal op hun favoriete podia, waaronder Cpunt in Hoofddorp. Wat begon met een jamsessie op een zondagmiddag in Alkmaar en een eerste optreden in Mahogany Hall in Edam in 1974 groeide uit tot een band met een enorme live reputatie. In de loop van 50 jaar heeft Barrelhouse liefst 12 albums en een dvd opgenomen. In 2017 ontving de band voor het album ‘Almost There’ een Edison. En ook de in 2019 verschenen verzamelbox ‘45 Years on the Road’ werd bekroond met een Edison. Voor het 50-jarig bestaan blijft het motto ongewijzigd: enthousiasme en opwinding alsof het een eerste optreden is. Dit altijd met de prachtige krachtige en warme stem van Tineke, de achteloze technische beheersing van John en Guus, de stuwende piano van een fel hamerende Han, en het zowel opzwepende als subtiele ritme van Bob en Jan Willem. Geen zaal is te klein, geen festival te groot. In 2024 gaat Barrelhouse dat nog één keer doen. De laatste tour, op de podia waar ze graag kwamen. Wees erbij! Barrelhouse 1974-2024 Tineke Schoemaker (zang) Johnny LaPorte (gitaar) Han van Dam (piano) Guus LaPorte (gitaar) Bob Dros (drums) Jan Willem Sligting (bas, contrabas en accordeon)

Het dorpscentrum van Gastvrij Wijhe is die avond helemaal in kerstsfeer met kraampjes, vuurkorven, muziek en bijna als vanzelfsprekend talloze lekkernijen. De activiteiten vinden plaats in de Langstraat en de Nicolaaskerk.